Post by Iac Marscheir on Apr 16, 2018 18:22:32 GMT -6
Ja doua mesen, téu glheþinat la stroria L’Uol, par Andy Weir, qi tent scríuat The Martian.
Éu lo téu zonat va glheþinaziun, es o me tent rezirat qe, quand qe o en envrüseva, non en pognheva postarh à Galactanet.
Mas, me tent zirat, “en postetz ingenpläts.”
Revenevás à c’hasa quand tu tent moart.
C’estev’iens incäps d’auteu. Níþil trei excitind, mas adüc mortal. Tent laßat ‘n uschor es doua pignheux. C’estev’iensa moart dolórattä. Els EMTs tiennent zonats lor miglhor à te salvarh, mas sanc sucçeß. Tu corputz esteva sa soviarschamint sfracat, q’estevás ceastlivéu, me trustetz.
Es c’e quand tu me rencontevás.
“Qet... qet tent paßat?” tu tent zemandat. “Dove sint-éu?”
“Tu tent moart.” Non ja ‘n raziun por el cortesarai.
“Hi estev’iensa... ‘n camiun, es ça destrapeva...”
“Üc,” téu zirat.
“Éu... téu moart?”
“Üc. Mas non estetz tristeu. Toct i tzara moara,” téu zirat.
Tent xhetat ‘n uglh circüm. Hi esteva níþil. Solamint tu es éu.
“Qet’st acest pläts?” tent zemandat. “C’e la vida secund?”
“Más eda míus,” téu zirat.
“Isch-tu ‘n zéu?” tent zemandat.
“Üc, “ téu zonat. “Sint Dieu.”
“Va pignheux... v’uschor,” tent zirat.
“Qet da lor?”
“Estarhent ben?”
“C’e qet améu vidarh,” téu zirat. “Tent txus moart es tu prüma pensaziun es da tu famiglha. Aceasta cosa-là isch buna.”
Tu me tent risguardat cün fascinaziun. Per te, non téu resemblat Dieu. Solamint téu resemblat qualsevol cióvec. Eda pouçivalmint ‘n fru. Qualsevol represantíu d’iensa auþorità väg. Com’iens ensegnhistà propi q’el omnipotenteu.
“Non questetz,” téu zirat. “Os estarhent ben. Tu pignheux te riedinarh com’ausolümint parfäts. Non tignhovent el temp à te haßarh. Àl exteriör, t’uschor plaunxarha, mas àl interiör, estarha liverada. In xhustsqab, tu mariatx zisintigraçeva. Schi ç’aßista, a sentiarha trei cupuvala por à sentiarh liverada.”
“Oh,” tent zirat. “Qet paßarha nun? Véu àl çéu eda la enceida?”
“Ni l’u,” téu zirat. “Estarhás reincarnat.”
“Ah,” tent zirat. “Sa els Hinduns tignhovent drept.”
“Toct i relixhiuns tiennent drept per lors propras raziuns,” téu zirat. “Marschetz cün me.”
Me tent parsequitat quand qe noi marschevent via el espaça. “Aduve viennent-noi?”
“À nepläts apartì,” téu zirat. “C’e solamint ben à marscharh quand qe noi parlent.”
“Nu, qet’st la raziun?” tent zemandat. “Quand éu sint renascat, estarhéu ‘n piçara blanca. Ün bäbäts. Toct q’éu façevéu es toct i v’experiençuns non impoartarhent.”
“Non c’e!” téu zirat. “Da din te isch toct i säp es experiençuns da toct i tu vidas paßadas. Tu non lor sovenençás solamint nun.”
Téu terminat da marscharh es vincülat tu þumbreux. “T’alma isch pü lauçuschul, bela es grült qe tu put imaxhinarh pouçivalmint. ‘N geþirn þuman put ceafarh solamint ‘n fraziun pic’hotsch da qet tu isch. C’e come à setarh tu ditavant in ün glas d’apa per sensarh schi c’e caldeu eda fred. Tu setás ‘n fraziun pic’hosch da te in el glas, es quand tu en utförás, tu aqirás toct i experiençuns qe tignhovás.
“Tent paßat els 48 ars trecüts com’iens þuman, sa non tent sensat adüc tu cunschösità compläts. Schi noi restevent duratzie, tu sovenençadrás toct. Mas non ja ‘n raziun à façarh acest teschent cadascu vida.”
“Nu, quançeux fätsilor tent-éu estescu reincarnat?”
“Oh, muiteu. Muiteu, muiteu fätsilor. Es in muitas vidas undershidlec’hs,” téu zirat. “Acest temp, estarhás ‘n airestéu stuica Cinesch in l’anneu 540.”
“Atendetz, qet?” tent basvardat. “M’apraviás arüc via el temp?”
“Nu, suposéu, tec’hnicalmint. El temp, com’en säps, exista solamint din tu ünivirs. Cosas sint underschidlec’hs in el pläts daduve véu.”
“El pläts daduve vas?” tent zirat.
“Oh, ausolumint,” téu zirat. “Éu fost irh alicunt. Quálse’pläts altreu. Es jont altreux come me. Éu säps qe tu volt sâparh come c’e là, mas, þonestmint, tu non cumprencadrás.”
“Oh,” tent zirat, ‘n pü cumpavat. “Mas atendetz. Mas sint reincarnat in altreux plätsilor in el temp, povadréu rencontarh cün me quálsetemp.”
“Ausolumint, ça paßa toct i temp. Es las doua vidas lor säpent solamint, sa tu ni säps qe ça paßa.”
“Nu, qet’st la raziun per toct?”
“Seriösmint?” téu zemandat. “Seriösmint? Tu volt la notsch dal vida? Non c’e ‘n pü clic’hat?”
“Nu, c’e’n quesziun criona,” tent persißat.
Téu risguardat t’uglh. “La notsch dal vida, la raziun qe téu façat acest ünivirs total isch svo àð tu put matüriçarh.”
“Tu zías la crastiun? Tu volt qe noi matüriçadrent?”
“Non, tu solamint. Téu façat acest ünivirs total per te. In cadascu vida noua, tu grültiçás es matüriçás es zeviens ‘n pü grült es miglhor intelectul.”
“Solamint éu? Qet da toct i altreux?”
“Non ja ingenviens altreu. In acest ünivirs, jont solamint tu es éu.”
Me tent mirat blancmint. “Toct i perziuns sur tzara...”
“Os te sint. Tu incarnaziuns underschidlec’hs.”
“Atendetz. Éu sint toct i tzara!?”
“Cumprencás nun,” téu zirat cün ‘n rüc policioc da gratüleschaziun.
“Sint-éu cadasca perziun qi tent txamais vivat.”
“Eda vivarha.”
“Sint-éu Abraham Lincoln?”
“Es t’isch John Wilkes Booth.”
“Sint-éu Hitler?” tent zirat, tidiat.
“Es t’isch els miglhiuns q’o tent aucidat.”
“Sint-éu Jesus?”
“Es t’isch toct i tzara qi lo parsequitarh.”
Tent zevienat sileçat.
“Cadascu fäts tu tent victiás ingenviens,” téu zirat, “tu te victievás. Cadascu cümvina qe tent façat, tent façat per te. Cadascu momaintsch feliceu eda tristeu experiençat par ingen þuman esteva, eda estarha, estescu experiençat par te.”
Tent amiçat à pensarh.
“Perqet?” me tent zemandat. “Perqet façadrás acest?”
“Parç qe, qualsevol ziu, zvienarhás come me. Parç qe c’e qet tu isch. Tu isch viens da va sorta. T’isch v’infint.”
“Whoa,” tent zirat, cresençattä. “Zías q’éu sint ‘n zéu?”
“Non, non adüc. T’isch ‘n aschischal. Grültiçás adüc. Osprei tu vivás cadascu vida þuman partù el temp, estarhás preparat àd estarh nascat.”
Nu, l’ünivirs total,” tent zirat, “c’e solamint...”
“Ün uol,” téu respúnsat. “C’e nun el temp per tu vida proxima.”
Es éu te téu apraviat.
Esperéu qe tent enxhoiat!
Éu lo téu zonat va glheþinaziun, es o me tent rezirat qe, quand qe o en envrüseva, non en pognheva postarh à Galactanet.
Mas, me tent zirat, “en postetz ingenpläts.”
Revenevás à c’hasa quand tu tent moart.
C’estev’iens incäps d’auteu. Níþil trei excitind, mas adüc mortal. Tent laßat ‘n uschor es doua pignheux. C’estev’iensa moart dolórattä. Els EMTs tiennent zonats lor miglhor à te salvarh, mas sanc sucçeß. Tu corputz esteva sa soviarschamint sfracat, q’estevás ceastlivéu, me trustetz.
Es c’e quand tu me rencontevás.
“Qet... qet tent paßat?” tu tent zemandat. “Dove sint-éu?”
“Tu tent moart.” Non ja ‘n raziun por el cortesarai.
“Hi estev’iensa... ‘n camiun, es ça destrapeva...”
“Üc,” téu zirat.
“Éu... téu moart?”
“Üc. Mas non estetz tristeu. Toct i tzara moara,” téu zirat.
Tent xhetat ‘n uglh circüm. Hi esteva níþil. Solamint tu es éu.
“Qet’st acest pläts?” tent zemandat. “C’e la vida secund?”
“Más eda míus,” téu zirat.
“Isch-tu ‘n zéu?” tent zemandat.
“Üc, “ téu zonat. “Sint Dieu.”
“Va pignheux... v’uschor,” tent zirat.
“Qet da lor?”
“Estarhent ben?”
“C’e qet améu vidarh,” téu zirat. “Tent txus moart es tu prüma pensaziun es da tu famiglha. Aceasta cosa-là isch buna.”
Tu me tent risguardat cün fascinaziun. Per te, non téu resemblat Dieu. Solamint téu resemblat qualsevol cióvec. Eda pouçivalmint ‘n fru. Qualsevol represantíu d’iensa auþorità väg. Com’iens ensegnhistà propi q’el omnipotenteu.
“Non questetz,” téu zirat. “Os estarhent ben. Tu pignheux te riedinarh com’ausolümint parfäts. Non tignhovent el temp à te haßarh. Àl exteriör, t’uschor plaunxarha, mas àl interiör, estarha liverada. In xhustsqab, tu mariatx zisintigraçeva. Schi ç’aßista, a sentiarha trei cupuvala por à sentiarh liverada.”
“Oh,” tent zirat. “Qet paßarha nun? Véu àl çéu eda la enceida?”
“Ni l’u,” téu zirat. “Estarhás reincarnat.”
“Ah,” tent zirat. “Sa els Hinduns tignhovent drept.”
“Toct i relixhiuns tiennent drept per lors propras raziuns,” téu zirat. “Marschetz cün me.”
Me tent parsequitat quand qe noi marschevent via el espaça. “Aduve viennent-noi?”
“À nepläts apartì,” téu zirat. “C’e solamint ben à marscharh quand qe noi parlent.”
“Nu, qet’st la raziun?” tent zemandat. “Quand éu sint renascat, estarhéu ‘n piçara blanca. Ün bäbäts. Toct q’éu façevéu es toct i v’experiençuns non impoartarhent.”
“Non c’e!” téu zirat. “Da din te isch toct i säp es experiençuns da toct i tu vidas paßadas. Tu non lor sovenençás solamint nun.”
Téu terminat da marscharh es vincülat tu þumbreux. “T’alma isch pü lauçuschul, bela es grült qe tu put imaxhinarh pouçivalmint. ‘N geþirn þuman put ceafarh solamint ‘n fraziun pic’hotsch da qet tu isch. C’e come à setarh tu ditavant in ün glas d’apa per sensarh schi c’e caldeu eda fred. Tu setás ‘n fraziun pic’hosch da te in el glas, es quand tu en utförás, tu aqirás toct i experiençuns qe tignhovás.
“Tent paßat els 48 ars trecüts com’iens þuman, sa non tent sensat adüc tu cunschösità compläts. Schi noi restevent duratzie, tu sovenençadrás toct. Mas non ja ‘n raziun à façarh acest teschent cadascu vida.”
“Nu, quançeux fätsilor tent-éu estescu reincarnat?”
“Oh, muiteu. Muiteu, muiteu fätsilor. Es in muitas vidas undershidlec’hs,” téu zirat. “Acest temp, estarhás ‘n airestéu stuica Cinesch in l’anneu 540.”
“Atendetz, qet?” tent basvardat. “M’apraviás arüc via el temp?”
“Nu, suposéu, tec’hnicalmint. El temp, com’en säps, exista solamint din tu ünivirs. Cosas sint underschidlec’hs in el pläts daduve véu.”
“El pläts daduve vas?” tent zirat.
“Oh, ausolumint,” téu zirat. “Éu fost irh alicunt. Quálse’pläts altreu. Es jont altreux come me. Éu säps qe tu volt sâparh come c’e là, mas, þonestmint, tu non cumprencadrás.”
“Oh,” tent zirat, ‘n pü cumpavat. “Mas atendetz. Mas sint reincarnat in altreux plätsilor in el temp, povadréu rencontarh cün me quálsetemp.”
“Ausolumint, ça paßa toct i temp. Es las doua vidas lor säpent solamint, sa tu ni säps qe ça paßa.”
“Nu, qet’st la raziun per toct?”
“Seriösmint?” téu zemandat. “Seriösmint? Tu volt la notsch dal vida? Non c’e ‘n pü clic’hat?”
“Nu, c’e’n quesziun criona,” tent persißat.
Téu risguardat t’uglh. “La notsch dal vida, la raziun qe téu façat acest ünivirs total isch svo àð tu put matüriçarh.”
“Tu zías la crastiun? Tu volt qe noi matüriçadrent?”
“Non, tu solamint. Téu façat acest ünivirs total per te. In cadascu vida noua, tu grültiçás es matüriçás es zeviens ‘n pü grült es miglhor intelectul.”
“Solamint éu? Qet da toct i altreux?”
“Non ja ingenviens altreu. In acest ünivirs, jont solamint tu es éu.”
Me tent mirat blancmint. “Toct i perziuns sur tzara...”
“Os te sint. Tu incarnaziuns underschidlec’hs.”
“Atendetz. Éu sint toct i tzara!?”
“Cumprencás nun,” téu zirat cün ‘n rüc policioc da gratüleschaziun.
“Sint-éu cadasca perziun qi tent txamais vivat.”
“Eda vivarha.”
“Sint-éu Abraham Lincoln?”
“Es t’isch John Wilkes Booth.”
“Sint-éu Hitler?” tent zirat, tidiat.
“Es t’isch els miglhiuns q’o tent aucidat.”
“Sint-éu Jesus?”
“Es t’isch toct i tzara qi lo parsequitarh.”
Tent zevienat sileçat.
“Cadascu fäts tu tent victiás ingenviens,” téu zirat, “tu te victievás. Cadascu cümvina qe tent façat, tent façat per te. Cadascu momaintsch feliceu eda tristeu experiençat par ingen þuman esteva, eda estarha, estescu experiençat par te.”
Tent amiçat à pensarh.
“Perqet?” me tent zemandat. “Perqet façadrás acest?”
“Parç qe, qualsevol ziu, zvienarhás come me. Parç qe c’e qet tu isch. Tu isch viens da va sorta. T’isch v’infint.”
“Whoa,” tent zirat, cresençattä. “Zías q’éu sint ‘n zéu?”
“Non, non adüc. T’isch ‘n aschischal. Grültiçás adüc. Osprei tu vivás cadascu vida þuman partù el temp, estarhás preparat àd estarh nascat.”
Nu, l’ünivirs total,” tent zirat, “c’e solamint...”
“Ün uol,” téu respúnsat. “C’e nun el temp per tu vida proxima.”
Es éu te téu apraviat.
Esperéu qe tent enxhoiat!
